فناوری و سنسورهای پوشیدنی نوعی از فناوری می‌باشد که به راحتی پوشیده می‌شود و باعث تشخیص و رفع ویروس کرونا خواهد شد.
بیماری همه‌گیر COVID-19 یک بحران پزشکی است که جهان از زمان آنفولانزای اسپانیا در سال 1918 مانند آن را ندیده است. چندین هفته طول می‌کشد تا ویروس علائمی از خود را نشان دهد. در حالی که پنهان است و علائمی ندارد، قابل انتقال نیز می‌باشد.
به این ترتیب ویروس توانسته است به سرعت در سرتاسر جهان پخش شود. بدترین مساله اینست که اگر ویروس جدیدتر شود، نه تنها می‌تواند با شیوه‌ای مؤثرتر گسترش یابد، بلکه اقلیت اندکی از کسانی که به شدت بیمار می‌شوند، می‌توانند تعداد زیادی از افراد را تشکیل دهند.
به عنوان مثال، با فرض اینكه 0.01٪ از افرادی كه به این ویروس مبتلا می‌شوند نیاز به ونتیلاتور دارند، برای جمعیتی كه فقط 1 میلیون نفر دارند هنوز می‌توانند 10،000 نفر باشند. به همین دلیل، مهندسین زیادی طراحی ونتیلاتورهای کم هزینه را در صورت کشنده‌تر شدن ویروس توصیه می‌کنند که بتوانند به سرعت طراحی کنند و به تولید انبوه دست پیدا کنند.
خوشبختانه، به نظر می‌رسد که این نیاز به ونتیلاتورها یک واکنش زیادی از حد بود و باید بدانیم که اقداماتی مانند قرنطینه مانع از گسترش بیشتر ویروس می‌شود. اما این با هزینه ای همراه شد که FTSE100 می‌تواند ضربه قابل توجهی (از حدود 7400 تا 5000) به اقتصاد جهانی آسیب برساند. از آنجا که خدماتی مانند NHS به اقتصاد قدرتمندی متکی هستند،
فشارهایی برای دولت وجود دارد که زندگی را به حالت عادی برگرداند. با این حال، اگر به افراد اجازه ورود به فضای عمومی داده شود، ضروری است که ویروس تحت کنترل باشد و مجددا گسترش پیدا نکند. روش‌های مختلفی برای رفع این مشکلات از جمله برنامه ردیابی مخاطب و کیت‌های آزمایش آنتی‌بادی وجود دارد. اما فناوری پوشیدنی ممکن است بتواند در اینجا نقش خوبی را ایفا کند که ارتش آمریکا علاقه‌ای جدی برای شناسایی پرسنل آلوده به ویروس و اقدامات لازم برای جداسازی آنها دارد.
تکنولوژی و سنسورهای پوشیدنی (Wearable)
فناوری پوشیدنی نوعی فناوری است که می‌تواند توسط کاربر به راحتی پوشیده شود و یک نمونه بارز آن ساعت هوشمند است. در حالی که می‌توان از فناوری پوشیدنی برای انجام طیف گسترده‌ای از کارها استفاده کرد، آنها اغلب در برنامه‌های پزشکی از جمله مانیتور ضربان قلب و کنتور اکسیژن استفاده می‌شوند. از آنجایی که فناوری پوشیدنی می‌تواند به کاربر بینش ببخشد، ارتش آمریکا به دنبال ایجاد چنین فناوری‌هایی است تا بتواند افراد مبتلا به ویروس را بدون نیاز به برقراری ارتباط شناسایی کند.
ایده این است که شرکت‌ها می‌توانند برای دستیابی به قراردادی 25 میلیون دلاری که برای جلوگیری از شیوع ویروس انجام می‌شود، به ارتش آمریکا پیشنهاد دهند. سنسور پوشیدنی باید قادر به تشخیص علائم بالقوه مانند تب و مشکلات تنفسی باشد و در عین حال قابلیت ردیابی را نیز در اختیارتان قرار می‌دهد تا به دیگران از این علائم هشدار دهد. سایر فناوری‌هایی که ارتش به دنبال آن است شامل عینک‌های حرارتی باشد که عموماً برای دیدن حرارت و گرما و اندازه‌گیری دمای پرسنل با توانایی 300 درجه در هر 25 دقیقه مورد استفاده قرار می‌گیرند. این فناوری می‌تواند در مناطق عمومی با جمعیت زیادی که ممکن است به نظارت از راه دور نیاز داشته باشد، دارای مزیت باشد.
اما دستگاه‌های پوشیدنی یا سنسورهای پوشیدنی مانند ساعت و مچ‌بند می‌توانند ناراحت‌کننده باشند و همچنین مانیتور‌کردن بافت خاصی از بدن که با آنها در تماس هستند محدود شود. به عنوان مثال، درجه حرارت بدن اغلب در زیر بغل یا دهان گرفته می‌شود زیرا معمولا بهترین جا برای اندازه‌گیری درجه حرارت بد می‌باشد. بنابراین، یک سنسور که می‌تواند تنه، بازوها و زیر بغل را اندازه‌گیری کند، داده‌های قابل اطمینان‌تری را ارائه می‌دهد و همچنین به طور بالقوه قادر به اندازه‌گیری الگوهای تنفس و داده‌های الکترو‌قلبی از قلب است.
عینک تشخیص دمای بدن
اینجاست که MIT با تیمی از محققان حسگرهای الکترونیکی را به تصویر می‌کشد. سنسورها که در منسوجات تعبیه شده‌اند قابل شستشو هستند و آنها را به یک راه‌حل بالقوه برای حسگرهای پزشکی بدن تبدیل می‌کنند با تنها هدف نداشتن نیاز به نوار یا چسب مخصوص. سنسورهای غیرفعال از نوارهای بلند و انعطاف پذیر تشکیل شده است که به صورت اپوکسی محصور شده و سپس با پارچه‌هایی با دهانه‌های کوچک بافته می‌شوند که به حسگرها امکان تماس با پوست را می‌دهند.
محققان توانستند پیراهنی با سنسور با دمای 30 و شتاب‌سنج ایجاد کنند که می‌تواند برای ضبط دما، تنفس و ضربان قلب با استفاده از تمام داده‌های بی سیم به یک تلفن هوشمند در مجاورتش، از آن استفاده شود. تطبیق این فناوری برای تشخیص COVID با قابلیت تشخیص تب، مشکلات تنفسی و افزایش ضربان قلب می‌تواند بسیار ساده باشد. لباس راحت است و همین امر باعث می‌شود که پوشیدن آن برای افراد راحت‌تر باشد و امکان انتقال داده‌ها به صورت بی‌سیم امکان کار با اکثر قریب به اتفاق تلفن‌های هوشمند را فراهم می‌کند.
فناوری و سنسورهای پوشیدنی نقش اساسی در برنامه‌های پزشکی آینده دارد که به موجب آن الگوریتم‌های قابل انتقال پزشکی AI که روی گوشی هوشمند کاربران در حال اجرا هستند می‌توانند استفاده‌کننده را آنالیز کرده و علائمی را نشان دهند که ممکن است نشان‌دهنده عفونت یا بیماری باشد.
این فناوری با برنامه‌های ردیابی مخاطب قابل گسترش است تا قابلیت شناسایی را ارئه دهد که می‌تواند در جلوگیری از شیوع بیشتر ویروس‌های آینده کمک کند. می‌توان استدلال كرد كه جهان با Coronavirus خوش شانس بوده است. ویروس بعدی ممکن است به مراتب بدتر باشد و تکنولوژی و فناوری ممکن است تنها دفاعی باشد که ما داریم.
